O ARROAZ (dígase ARROAS)

Hai varias especies ás que na nosa ría decimos ARROAS, pero a que máis se ve nestas augas, con  tanta diferencia que as outras son ocaionáis, é a que se alcuma Arroaz Real, especie etiquetada Tursiops truncatus.

Este real arroas distribúese polas augas tropicais e mornas, incluíndo o Mar Negro e tamén se ve no Atlántico Norte e na costa oeste africana. Abundante en tódalas costas ibéricas, tamén está presente no Medioterráneo.

Habitual na costa aínda se atreve a entrar nos portos, só ou en manadas máis ou menos numerosas, dende 5 a 10 individuos ata 30 e moi raramente moitos máis.

En primavera emigra para augas máis norteñas e regresa a fináis do verán, aínda que algún grupos son sedentarios, non marchan.

 Góstalles moito brincar por riba da auga, e mesmo xogar con algún peixe grande coma se estivesen facendo un número circense. Ademáis de peixes, comen cefalópodos tamén, especialmente calamares.

A xestación dura 12 meses e a femia pare, en augas próximas ás nosas costas, una sóa cría de arredor de 1 m. de longo. A cría mamará outros 16 meses.

 Distínguese ben pola cor cincenta do seu lombo e o branco do seu ventre ata o fouciño e non ten riscas nin manchas nas costas. Tamén é característica a súa aleta dorsal, grande, afiada e cóncava na parte posterior e a súa relativamente pequeña aleta caudal.

As outras especies tamén chamadas ARROAS son Grampus griseus (Arroaz boto), Lagenorhyncus albirostris (Arroaz careto) e Lagenorhyncus acutus (Arroaz pinto).

Bilbiografía: Cetáceos, focas e tartarugas mariñas das costas ibéricas de Xosé Manuel Penas-Patiño e Antonio Piñeiro Seage. Guía de Campo de los mamíferos salvajes de Europa Occidental, de Van Den Brink e Barruel

ARAÑA TIGRE

ARAÑA AVISPA le cuadra mejor, porque no pretende a un tigre imitar,a una avispa si.
Y mejor le era al macho evitar a la tigresa, porque conocerla será lo último que haga: Se lo come después, la ingrata.
Después ella en dos minutos colocará en cápsula de seda hasta 4000 huevos. Todos huérfanos de padre, mirusté qué pena.
Pero bonita si que es y ya se sabe que a siendo bonita una tiene el perdón asegurado, miradla bien:

LUCIÉRNAGA

GRILLOTOPO GRILLOTOPO

Grillotalpa grillotalpa

¿Es una larva, es una oruga, es una crisálida?...¡No, abuelo, es un GRILLO-TOPO!

Caray con el nieto: había visto este bicho una vez en un libro hacía semanas y al verlo en la huerta se acordó y lo identificó. Ventajas de tener la carpeta ram poco ocupada.

Efectivamente, Se llama grillo topo porque se parece al grillo en cosas (su "canto" es aún más estridente y molesto) y al topo en algo (cavan galerías subterráneas, los machos para aumentar la potencia de la sonoridad de su estridente estridulamiento, y las hemabras para cuidar sus huevos, uno de los contados casos de insectos que cuidan a la descendencia).
Comen de tyodo y si son muy numerosos ponen en peligro los cultivos, porque destruye bulbos, tubérculos y tallos de cualquier producto de la huerta.
Tienen letargo invernas, en primavera salen muy activos sexualmente (tanta abstinencia es lo que tiene) y despues de que llueve salen a la superficie, claro. Sus pequeñas montañitas de arena parecen de hormigas o lombrices.
Ah, también se lllaman escarabajos cebolleros, por su gusto por los bulbos.

No debería poner lo siguiente un naturalista como yo, pero haré una excepción:Para saber si hay Grillos topos en una determinada área se utiliza una solución de agua y detergente líquido. Echa en una regadera 30 cc. de detergente en 5 litros de agua y riega en ese punto. Deben salir a los pocos minutos. En parcelitas pequeñas, con este método se pueden hacer salir muchos y capturarlos a mano.

RELIGIOSA, LA MANTIS

¿Qué vos diréi que xa non saibades da MANTIS RELIXIOSA?

 ¿Que a súa cor ou tonalidade depende da vexetación: más verde se a herba está verde, máis clara, castaña e aínda branca se é un verán seco?

 ¿Que é o ÚNICO ANIMAL que ten un só oído?

 ¿Que da súa OOTECA saen as mantiñas xa coma " minyo" do adulto, coa mesma forma=

¿Que é depredador de múltiples insectos "dañinos"?

Non, non vos digo nada, porque da SantaTeresiña xa todo o mundo sabe case que todo?

PODALIRIO: Iphiclides feisthamelii

  O nome “común” que máis ben me parece a min para esta preciosa volvoreta é o de “PODALIRIO”, fermosa palabra de musical resonancia, moi acorde cá do galego e con reminiscencias e significados mitolóxicos tamén moi suxerentes. Dito sexa coa reserva que hai que ter para os nomes “comúns” de tantos animáis e prantas: o común é que o común dos mortáis ignore os nomes comúns dos animáis e prantas máis comúns da súa propia localidade, ¿ou non?

Ben, négome a describir o aspecto deste maravilla da Natureza, porque máis vale unha imaxe que mil palabras.

Nos campos e montes muradáns non é raro ver esta fermosura nos días máis soleados de Xulio, aínda que o máis fácil é voltar do paseo sen vela, que é unha especie con escasa poboación.

Ten un elegante voo tipo “parapente”, por eso os días de moita calor son os máis apropiados: as correntes térmicas axudan a planear á súa elegante mais pesada figura.

Si procede dicir que é a máis grande das volvoretas muradáns e unha das maiores de toda Europa, chegando a femia aos 8 cm de envergadura.

E tamén dicir que o macho ten o comportamento “hilltopping” (¡toma palabro!): voan ó alto da “colina” e alí compiten por voar por riba de todos, á espera das femias, que escollerán aos que máis alto voen, seguras de que terán os mellares xens. O que non se sabe é ónde estudian Xenética elas, eu non as vin na facultade e o catedrático de Artrópodos dicía que os bichos non saben Bioloxía, polo que hai que contar con velos facer cousas moi raras. Pero vese que saber, ben saben o que fan.

A eiruga, grande e verde, gusta das follas do abruñeiro, cereixeira, pereira, mazanceira e outras rosáceas, tanto cultivadas coma silvestres.

Ten dúas xeneracións ao ano: a que nace en outono hiverna en forma de “pupa” deica a primavera seguinte e no verán voa a súa descendencia. Eso leín, o certo é que só as vexo no verán.

Pertence a Podalirio ao grupo dos Lepidópteros “ditrisios”: as femias teñen dúas aberturas sexuais: unha para se aparear e outra para realiza-la posta. O certo é que non é unha rareza: case que o 98% das especies de lepidópteros son ditrisios. (se nós fósemos lepidópteros, non seríamos ditrisios) 

Linaria triornitophora